Gastblog: Laat Bert netjes buiten de lijntjes kleuren
27 januari, 2020 - Webredactie
door Ruben Bouwman >>
De fervente tv-kijker kan ‘m niet gemist hebben de afgelopen weken: de KRO–NCRV-serie De Kolping: een volkswijk in renovatie. Tijdens zes afleveringen verblijf je als kijker in de Nijmeegse volksbuurt De Kolping, die vanwege een renovatie en sloop-nieuwbouw anderhalf jaar lang op de schop ligt. De camera volgt de overlevingsstrijd van een aantal buurtbewoners en laat onverbloemd zien welke impact de renovatie heeft op hun toch al turbulente levens. Vanwege de soms hartverscheurende levensverhalen ga je echt van de bewoners houden.Houden ga je ook van Bert, de sympathieke, loyale en hardwerkende wijkbeheerder van woningcorporatie Talis. Samen met collega Elly is hij hét aanspreekpunt voor bewoners en fungeert hij als vraagbaak, boksbal en manusje-van-alles. En dat is in deze buurt niet makkelijk, blijkt bijvoorbeeld bij de verhuizing van ‘buurtburgemeester’ Joop en zijn vrouw Bets. Zij weigeren in eerste instantie te verhuizen, vanwege de kantelramen in de nieuwbouwwoning waar de vitrage niet voor kan hangen. Bovendien heeft Bets koikarpers in de tuin, die niet mee kunnen naar de tijdelijke wisselwoning. Maar Bert zoekt altijd naar een oplossing en blijft in gesprek. Hij vindt een zwembadje via marktplaats voor de koikarpers en verhuist ze in een kliko naar de wisselwoning. Alle stress rondom de verhuizingen wordt Joop en Bets bijna funest en ondertussen wordt bij Bets kanker geconstateerd. Als ze na de verhuizing veel in bed ligt, komt Bert gordijnen ophangen in de slaapkamer.Berts verregaande inzet om de bewoners te ontzorgen, leidt tot interessante discussies met collega Elly. Een zwembadje voor koikarpers aanschaffen, of het overleden hondje van Hanne herbegraven in het bos? Waar liggen de grenzen van het takenpakket van een wijkbeheerder van een woningcorporatie? Mijn antwoord: laat Bert vooral doen waar hij goed in is, want professionals als Bert zijn goud waard. Want deze serie maakt twee dingen duidelijk. Ten eerste hoeveel extra stress een verhuizing met zich meebrengt voor bewoners die al vele andere problemen aan hun hoofd hebben. Elke op het oog minimale verandering, kan van grote invloed zijn en er ook voor zorgen dat iemand blijft zitten waar ‘ie zit. Ten tweede laat de serie zien hoe belangrijk iemand als Bert is om zo’n ingrijpende wijkverbouwing in goede banen te leiden. Nu de schijnwerpers opnieuw op de wijk worden gericht, worden professionals als Bert nóg belangrijker. Denk aan het aardgasvrij maken van wijken, de aanpak van ondermijnende criminaliteit op wijkniveau en het langer thuis wonen van steeds meer ouderen. En in veel wijken vullen ze mede het gat op dat ontstond door bezuinigingen op welzijn en jongerenwerk. Wijkprofessionals zijn de ogen en oren in de wijk, maar ook hét gezicht van de organisatie. Op Talis wordt veel gemopperd en Bert loopt continu met het logo van zijn werkgever op de borst. Maar Joop kijkt Bert er niet op aan: “We weten ook wel dat jij er niks aan kan doen.”
Geef daarom professionals zoals Bert handelingsruimte, tijd en het vertrouwen om de wijk in te gaan en de cruciale bruggen te bouwen tussen systeem- en leefwereld. Elke corporatie, maar ook gemeente, heeft frontliniewerkers nodig die, zoals een wijkcoördinator in Assen het ooit typeerde, ‘netjes buiten de lijntjes kleuren’. Natuurlijk hoort een wijkbeheerder geen zwembad aan te schaffen of honden te begraven. Maar ze verdienen wél de ruimte om te kunnen doen wat nodig is om woningen en wijken te verbeteren. Als dat uiteindelijk leidt tot een blije bewoner, de doorslag geeft voor een verhuizing, en de wijk leefbaarder maakt, dan is dat de investering meer dan waard!
Dit blog verscheen eerder op www.platform31.nl
Ruben Bouwman
Junior projectleider Platform31
