Wijkteams zijn het antwoord van veel gemeenten. Door meer gebruik te maken van financieel-economische principes kan dat nog beter. Dit klinkt hard en zakelijk, maar maakt professionals creatiever en leidt tot maatschappelijke meerwaarde. Een kwestie van slim omgaan met financiële prikkels.
In het lokaal sociaal domein zijn veel partijen actief: gemeente, zorgaanbieders, welzijnsinstellingen, nieuwe commerciële aanbieders, bewoners, en tegenwoordig ook wijkteams. Al die partijen streven helaas niet altijd dezelfde belangen na; door tegenstellingen komt helaas geen optimale samenwerking tot stand. Gemeenten wensen toegankelijke, kwalitatief goede zorg tegen zo laag mogelijke kosten, waar de zorgaanbieder liever kiest voor uitmuntende zorg in ruil voor omzet. Wijkteams worden gehinderd in hun werk door deze tegengestelde belangen.
Door de verschillende belangen eerlijk in beeld te brengen, kunnen de partijen een logische verdeling van werkzaamheden bepalen. Belangrijk is daarbij het eerste economische principe ‘schoenmaker blijf bij je leest’ te hanteren. Iedereen vervult de taken die het beste bij hem passen. Dat gaat namelijk sneller en beter, waardoor én de beste kwaliteit én een goede prijs ontstaan. Dit klinkt vanzelfsprekend, maar is vaak best ingewikkeld. Overheden richten zich vaak op de vraag hoe een dienst moet worden uitgevoerd en bemoeien zich, onder het motto kwaliteitsbewaking en regievoering, met de wijze waarop private aanbieders hun werk uitvoeren. Overheden zouden zich echter moeten beperken tot het goed formuleren van wat zij willen. Het wijkteam of de zorginstellingen voeren die taken vervolgens uit.
Gemeenten moeten vooral optreden als opdrachtgever, kaders en doelen stellen, de kwaliteit toetsen die anderen leveren en verantwoording afleggen aan hun burgers. Het wijkteam is beschikbaar als aanspreekpunt en kan tijdig en adequaat vaststellen welke vraag een bewoner heeft. Als het wijkteam de keuzes rond de ondersteuning van cliënten het beste kan maken moet ze ook in de positie zijn om deze keuzes zonder hinder te kunnen maken.
Budget naar wijkteam
Het tweede economische principe luidt dat een risico moet worden belegd bij de partij die de oorzaak en het gevolg van het risico het beste kan beheersen. Deze partij maakt de minste kosten en is waarschijnlijk het meest succesvol in het voorkomen of beheersen van narigheid. Door een slim systeem van prikkels kunnen risico’s zo worden belegd, dat alle partijen ‘van nature’ in elkaars belang gaan handelen. Prikkels kunnen gedrag sturen en gezamenlijke belangen creëren.
Door: Nathalie Brocken, Wouter Vos, Yasmine Hamdan
Bron: http://www.socialevraagstukken.nl/
