Aan de slag met participatie in gebiedsontwikkeling? Ga er dan niet blanco in, waarschuwt Anne-Mette van Lieshouter-Andersen van AM Landskab op www.gebiedsontwikkeling.nu. “Dan ben je niet eerlijk bezig en creëer je je eigen weerstand.”
Regelmatig hoor ik bij organisaties waarvoor we ruimtelijke projecten uitvoeren: “We gaan er blanco in, bij een participatietraject, alles ligt nog open!” Deze insteek komt vanuit een goed hart en gaat uit van de beste bedoelingen. Organisaties willen anno nu in samenwerking met de eindgebruikers visies, plannen en ontwerpen maken voor de leefomgeving, en niet alleen met de mensen binnen de muren van de organisatie. Maar blanco de participatie ingaan kán nooit.
Onbevooroordeeld
Eerlijk is eerlijk, tijdens de eerste masterclasses die ik gaf over Samenwerking & Participatie gebruikte ook ik de eerste paar keer de term blanco, voor als je een gebiedsontwikkeling ging opstarten met uiteenlopende stakeholders, waaronder de bewoners. Dat heb ik gauw uit mijn vocabulaire gehaald. Want die interpretatie van ‘blanco’ bedoelde ik helemaal niet.
Wat ik wél bedoel (en waarvan ik overtuigd van ben dat het de sleutel tot succes in samenwerking is), is dat je onbevooroordeeld een traject in moet gaan. Dat is iets heel anders dan ‘blanco’. “We beginnen helemaal open en blanco, mensen kunnen met alle ideeën komen die ze willen”, hoorde ik juist vooruitstrevende gemeentes in participatie zeggen. Maar dan ben je niet eerlijk bezig en creëer je je eigen weerstand. Want zo werkt het niet. Niet alle ideeën kunnen overal – en al helemaal niet tegelijk.
Nee zeggen is ook een vak
Daarom pleit ik ervoor om momenten waarin partijen mogen participeren, zeer zorgvuldig voor te bereiden. Bedenk je heel goed waar je écht nee op moet zeggen. Dat vergt kennis en inzicht. Je zult van tevoren keuzes moeten maken, want niet alles kan overal en tegelijk.
Lees verder op www.gebiedsontwikkeling.nu.
