Integratie
door Floortje Verheul >>
Morgen maak ik officieel mijn overstap naar een ander cluster binnen onze gemeente. Het traineeship is verdeeld in drie perioden van een jaar en twee keer een half jaar. Het afgelopen jaar ben ik betrokken geweest bij het gebiedsgericht werken en maakte ik onderdeel uit van Gebiedsmanagement. Het gebied laat ik echter niet los. Ik ga mij bezighouden met positieve handhaving, bij het cluster Veiligheid Positieve handhaving Deze term heb ik zelf bedacht en de opdracht ook.
In gesprek met vrienden kwam bij hen enige frustratie naar boven over het feit dat zij als “brave burgers” nooit een bedankje krijgen van de overheid. We betalen braaf belasting, we rijden nooit te hard, scheiden plastic en ruimen netjes de hondendrollen van onze honden op. Als overheid verwachten we dit gedrag, althans het vertonen van dit gedrag is gewenst. Ongewenst gedrag straffen we met boetes of repressieve maatregelen en proberen we te voorkomen door preventieve communicatie en voorlichting. Ik ga onderzoeken of het mogelijk is gewenst gedrag te belonen. Onderzoek wijst uit dat dit met opvoeden in ieder geval goed werkt. Hierover zal ik later vast nog meer schrijven.
Integratie
Nu verbaasde ik me deze week over een gesprek dat ik hoorde op een buurtbijeenkomst. De bijeenkomst was georganiseerd voor professionals in de zorg en ik vind eigenlijk maar een flard op van het gesprek. Het zette mij aan het denken, want ik heb het gevoel dat dit soort gesprekken zomaar vaker worden gevoerd. Het ging over integratie. Het raakte me omdat dit de strekking was: De kwetsbare groep waarover werd gesproken had wel een inburgeringscursus achter de rug maar de integratie was “mislukt”. En dat lag vooral aan hen. Waarom? Zij hadden zich niet voldoende gemengd, bleven een groep of juist erg op zichzelf gericht en pasten toch niet in heel beeld van de wijk. Maar wat betekent “mislukken” dan in deze context? Is integratie dan ooit af? En verwachten “wij” (?) dat “zij” integreren en doen wij dan dus niks? Er staat een vraagteken achter “wij” omdat het nogal onduidelijk is wie daarmee worden bedoeld, de geïntegreerden? De maatschappij? Zoveel vragen dus in dit gesprek en rondom dit onderwerp.
Ik heb even gegoogled, mijn eerste bevindingen waren teleurstellend. De eerste definities die ik vond gaan uit van een soort “eenzijdige” integratie, waarin een kleinere groep zich zal moeten aanpassen aan een grotere groep. Gebeurt dat, dan is de integratie af en geslaagd. Wikipedia stelde me echter gerust:
Integratie is het in elkaar opgaan van verschillende groepen. In de sociologie en in de politiek is integratie een veelgebruikte term om de samensmelting van meerdere bevolkingsgroepen in de maatschappij aan te duiden. Een kenmerk is dat beide groepen aanpassingen maken. Wanneer er sprake is van eenzijdige aanpassing heet dit assimilatie.
Vooral de toevoeging vond ik erg belangrijk. Integreren is mijns insziens een samengaan waar ieder een actieve rol in heeft. Zoiets als met participatie. Alle betrokken partijen proberen dus samen te smelten door zich een beetje aan te passen en ruimte te geven aan de ander zichzelf te zijn. Ik schrok dus dat in het gesprek wat ik opving eigenlijk uitgegaan werd van assimilatie. En dat “de maatschappij” – in dit geval de zorgprofessional – dus beslist of de integratie “gelukt” en “af” is. Ook vreesde ik voor mijn eigen situatie. Volgens de eerste definities van integratie, ben ik dus mislukt! Ik ben aangenomen als trainee om zelfkritisch te zijn en kritisch naar de organisatie; niet om me aan te passen maar om andersdenkend en een frisse blik te zijn. Ik wil mezelf blijven én integreren. Juist daarom ben ik een toegevoegde waarde en ik denk dat dit voor ieder mens geldt.
Floortje Verheul
Trainee Gebiedsmanagement at Gemeente Haarlemmermeer
