Gastblog: Mijn blanke bubbel
door Perry Boomsluiter >>
Ik ben een blanke, hoogopgeleide veertiger die woont op de Rotterdamse Kop van Zuid. Heb een redelijk druk sociaal leven, woon samen en werk als ZZP’er veel voor woningcorporaties, gemeenten en kennisinstellingen.
Ik beschouw mezelf als iemand met een open mind. Als iemand die onbekenden met open vizier tegemoet treedt, zonder al te veel vooroordelen. Die in staat is om met uiteenlopende mensen -autochtoon en allochtoon, hoogopgeleid en laagopgeleid, oud en jong- een beetje leuk en interessant gesprek te voeren. Die zich in een ander weet te verplaatsen, tot een connectie weet te komen. Als iemand die midden in de maatschappij staat.
Tot zover de theorie.
Want laten we wel wezen: zonder dat ik daar bewust op aanstuur, leert de praktijk dat ik mij grotendeels begeef in een blanke, hoogopgeleide en bovenmodale bubbel van generatiegenoten, waarin NRC, Volkskrant, bakfietsen, koopwoningen, D66, GroenLinks, biologisch eten en museumbezoeken de toon zetten. En die bubbel geldt voor zowel mijn privé- als werkende leven.
Natuurlijk, mijn “tegenvoeters” en ik wandelen door dezelfde straten, reizen met dezelfde tram en doen boodschappen bij dezelfde AH en Lidl. Maar contact? Connectie?
Ik werd me daar weer duidelijk van bewust, toen ik onlangs een serie films over Rotterdam-Zuid maakte. Films over de ontwikkelingsgeschiedenis van wijken als Bloemhof, Hillesluis, Carnisse en Afrikaanderwijk. Wijken waarin mijn bubbelgenoten nogal dun zijn vertegenwoordigd. En dan druk ik het nog voorzichtig uit.
Voor die films voerde ik -gewapend met microfoon en cameraman- vele gesprekken op straat. Met mensen van allerlei soorten en maten. Ik vroeg hen hoe zij naar hun wijk kijken; naar hun trots en tevredenheid over de wijk, naar hun zorgen en kritiek; naar hoe het imago van hun wijk zich verhoudt tot hun eigen werkelijkheid.
Dat leverde mooie gesprekken op die vaak al snel persoonlijk werden; die me inspireerden, raakten en me bij zijn gebleven. Waarbij ik me ook regelmatig verbaasde over de welwillendheid, openheid, interesse en nuance van volslagen vreemden, zelfs -of misschien wel juist- als er een camera meeloopt. Nu heb ik een redelijk vertrouwwekkende kop en ben ik oprecht geïnteresseerd, maar toch.
Ik heb dan ook besloten dat ik meer diversiteit in mijn bubbel wil hebben. Dat gaat klaarblijkelijk niet als vanzelf, dus ga ik bewust aansturen op meer contact, meer connectie en meer samenwerking met meer uiteenlopende type mensen, in meer uiteenlopende kleuren. Als bewoner van de meest internationale, gemêleerde en by far meest interessante stad van het land, ben ik dat eerlijk gezegd ook aan mijn stand verplicht. Anders kan ik net zo goed in Appelscha of Ermelo gaan wonen.
Over het hoe en wat later misschien meer. Maar misschien ook niet. Sommige dingen moet je gewoon dóen, niet over praten.
Tot die tijd: bekijk hier de films die we over de wijken op Zuid maakten. Weliswaar konden we daarin maar beperkt recht doen aan de mooie gesprekken die ik op straat had, omdat die buiten de gevraagde focus en/of gestelde tijdsduur van de films vielen, maar desondanks zijn ze de moeite van het kijken waard. Al zeg ik het zelf.
En tot slot, voor wie zich in bovenstaande herkent: trek met een microfoon en cameraman Rotterdam-Zuid of Rotterdam-West in. Je hebt een eenvoudige titel om met Jan, Fatma, Mehmet en alleman tot een mooi gesprek te komen.
Dit blog verscheen eerder op Perry’s eigen website www.burob.nl
Perry Boomsluiter
Zelfstandig filmmaker en begeleider
